🌺බැද්දේ කුමරිය 🌺

🌺බැද්දේ කුමරිය 🌺

(18 වෙනි කොටස)

https://www.facebook.com/groups/2653780434897311/permalink/3080256275583056/

"මහත්තයාලා දැන් ලෙඩාගෙ විස්තර දැනගත්තනේ.... දැන් මෙතනින් යන්න...ආයෙත් උදේට ඇවිත් ලෙඩාව බලන්න...මටත් ලොකු දොස්තර මහත්තයා බනියි මහත්තයාලා මෙතන ඉන්නවා දැක්කොත්..."

ඉස්පිරිතාලේ සුළු සේවකයෙක් අප ලඟට විත් කීය.

" නැන්දම්මේ ...අපි දැන් ගෙදර යමු.... ගිහින් හෙට උදේ ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට මාළි බලන්න එමු....."

"අනේ මට යන්න හිතෙන්නේ නෑ, මගේ කෙල්ලගෙ මූණ දකිනකම්...."

" අපි හැමෝටම දැන් මෙතන ඉන්න බෑනේ නැන්දම්මේ, අපි දැන් ගිහින්, හෙට උදේම මාළි බලන්න ඉස්පිරිතාලේ එමු.... ...මාළි දකිනකම් ඉවසුම් නැතුව බාගෙට අඬමින් ඉන්නා නැන්දම්මාගෙ අතින් අල්ලාගෙන, ඇය වාඩි වී සිටි තැනින් මම නැගිට්ටුවෙමි.

"එතකොට දැන් සුනිලත් ගෙදර යනවද...?

"මට බැරිද මාළි අක්කා දවල් හිටපු වාට්ටුවේ ඇඳ ලඟ අද රෑට ඉන්න.....හදිසියේ රෑට අක්කව වාට්ටුවට ගෙනාවොත්.... ගෙදර කවුරු හරි ඉන්න එපෑ උදව්වට ...."

"ඔව්නේ...ඒකනම් ඇත්ත....එහෙනම් සුනිලා ....ඔයා රෑට ඒ වාට්ටුවේ නවතින්න .... අපි හවස ගෙනාපු බත් මුල කාලා ඉස්පිරිතාලේම ඔයාට ඉන්න පුලුවන්නේ... .ලොකු උදව්වක් සුනිලා ඔයා අපට කරන්නේ...කොහොම ඔයාට ස්තුති කරන්නද මන්දා...."

"ඕවා මොනවද අය්යා .....මාළි අක්කා මට නංගි කෙනෙක්ට වගේ සැලකුවේ...එහෙව් එකේ මම එයාට පුලුවන් විදිහට උදව් කරන්න එපැයි....."

"අනේ ඔව් සුනිලා දුවේ...ඒක හොදයි ඔයාට ඉස්පිරිතාලේ රෑට ඉන්න පුලුවන් නම්...කොයි වෙලේ මාළි දුවව වාට්ටුවට ගෙනෙයිද දන්නෑනේ .. ..."

"එතකොට පුතේ.... මාලිගෙ දරුවව, ඉස්පිරිතාලේ නර්ස් නෝනල හොදට බලනවා ඇතිනේද..?

"ඔව්...ඔව්..ඒගොල්ලෝ ඒ දේවල් හොදින් කරනවා ඇති. ..අපි එහෙනම් යනවා සුනිලා ...උදේම අපි ඉස්පිරිතාලේ එන්නම්...සුනිලට තනියම වාට්ටුවේ ඉන්න බය නෑනේ... "

" නෑ අය්යා..මට පුලුවන් ..කොයි වෙලේ හරි මාළි අක්කව වාට්ටුවට ගෙනෙයිනේ....මම ඒ හින්දා හිටියොත් හොදයි ..."

මායි නැන්දම්මයි නැවත සිරිපාලගේ වාහනෙන්, ගෙදර යන තෙක් කිසි කතා බහක් නැතුවම ගියෙමු.

"දැන් හෙට උදේ කීයටද අපි ඉස්පිරිතාලේ යන්නේ...පුතේ...? නැන්දම්මා වාහනේ පිටුපස වාඩිවි ඉද අඩා ඇති බව ඇගේ කටහඬින් දැනේ...

"අපි උදේ හය වෙනකොට ගෙදරින් යමු....උදේ හයහමාරටනේ ලෙඩ්ඩු බලන්න පුලුවන් ..."

"අනේ අර සුනිලා දුව හොද කෙල්ල ....පව් මාළිව වාට්ටුවට එක්ක එන කොට ලඟ ඉන්න ඕනෙ කියලා නේ ඔය ඉස්පිරිතාලේ නැවතුනේ...."

අපි ගෙදර යන විට ,ජයන්ති, ලුසියා හා මාළිගෙ පියා ගෙයි ඉස්තෝප්පුවේ ඉද ගෙන අපි එනතෙක් බලා හිදිනා බව ඈතටම පෙනින.

"කොහොමද හාමිනේ දුවට දැන්...දරුවා හම්බුනාද..?"

නැන්දම්මා නැවත අඩන්න පටන් ගත්තේ මාමන්ඩි ලඟට ගොස්‍ ඒ ලඟ තිබුන පුටුවේ වාඩි වෙන ගමන්.....

"මේ මොකද....මේ..ඇයි සුමල් පුතේ..මේ අම්මා අඩන්නේ..."

"මාලිට බබා හම්බුනා...එත් තාම මාළිට හොද සිහිය ආවේ නෑ....දරුවා නම් සනීපෙන් ..."

"මොනවා...ඒ මොකද ඒ... දැන් කවුද මාළි ළග ඉන්නේ...." මාමන්ඩි කලබල වි ඇත.

"අපි සුනිලා ඉස්පිරිතාලේ නවත්තලා ආවා...අපි හෙට උදේම ආයෙත් යනවා මාළි බලන්න ...."

" අනේ සුමල් අය්යා මමත් එන්නද මාළි අක්කා බලන්න .?.."

ජයන්තිද අපිත් එක්ක උදේට යන්න ලෑස්ති වෙයි...

"නෑ ..නෑ...මමයි නැන්දම්මයි විතරක් යන්නම්, හැමෝම ගිහාම මාළිට කරදරයි....."

පසු දින පාන්දර මමත් නැන්දම්මාත් ඉස්පිරිතාලේ යන්න ලෑස්ති උනේ, මාළි දකින්න බලාපොරොත්තු ගොන්නක් හිතේ තියාන හා බයෙන් සැකෙන්‍ ය.

උදේ හයේ ඉදන් හයහමාර වෙනකම් අපට ඉස්පිරිතාලේ ගේට්ටුව ලඟ ,අනිත් ලෙඩ්ඩුන්ගෙ නෑදෑයින් යාළුවන් සමඟ නැවති ඉන්නට සිදුවුනේ ඉස්පිරිතාලේ ගේට්ටුව අරින තෙක්‍ ය. මාළි දකින්න ඉවසුම් නැතුව ඉන්නා නැන්දම්මාගේ කරදරය නිසා, අපි උදේ පහහමාර වෙනවිට ගෙදරින් පිටවි ආවෙමු.

"අන්න ගේට්ටුව ඇරුනා...අපි යමු පුතේ ඉක්මනට ...අපි යමු වාට්ටුව පැත්තට ...සුනිලා එතනනේ.... "

නැන්දම්මා හා මම විගහට මාළි බලන අදහසින් ඇය සිටි වාට්ටුව පැත්තට දුවගෙන වගේ ගියෙමු.

"අර සුනිලා නංගි වාට්ටුවෙන් එලියෙ වාඩිවෙලා ඉන්නවා...කවුද අර අනිත් ගෑනු අය..?

"අර මොකෝ සුනිලා අඩන්නේ...යමු පුතේ අපි ඉක්මනට ..."

සුනිලා වාට්ටුවෙන් පිටත බංකුවක් උඩ ඉදගෙන ඔලුව බදාගෙන අඩයි. තව ගෑනු දෙතුන් දෙනෙක් ඇය වටකරගෙන ඉදියි .....මගෙ හිතේ ඇතිවුන බයට පපුව ගැහෙන්න ගත්තේය. මට ඇවිදගන්නට නොහැකි ලෙස මගේ කකුල් පණ නැති වන්නට විය.

"ඇයි...ඇයි...සුනිලා ...මොකද අඩන්නේ..?

"අනේ අය්යේ....මාළි අක්කා දැන් ටිකකට ඉස්සර ආන්ත්‍ර උනා කියලා ලොකු දොස්තර මහත්තයා ඇවිත් කිව්වා...අක්කට ඔපරේෂන් එකෙන් පස්සෙ සිහිය ඇවිල්ලම නෑ...අද උදේ එහෙමම අන්ත්‍රා වෙලා..."

අනේ දෙවියනේ මගේ මාළි.....මට හිතා ගැනිමට බැරි විය, මොකක්ද මේ සිද්ද වුනේ කියලා... ඒ කතාව ඇසි නැන්දම්මා සිහිසුන් වී එතනම වැටෙන්න ගොස් අල්ලා ගත්තේ...අවට සිටි ගැහැනුන්‍ ය.

######

මාළිගේ මළ ගෙදර කටයුතු සිදු වුණේ මාළිගෙ මහ ගෙදරමය. ඇගේ මළ ගමට මුළු ගමේම මිනිසුන් සහභාගී විය. සැවොම දුක් වුණේ අගේ හොඳ ගතිගුණ ගැන කියමින් හා ඇය සැමටම කල උදව් උපකාර සිහිපත් කරමින්‍ ය...මම කිසිත් කර කියා ගැනීමට නොහැකිව ඇගේ දේහය අසල පුටුවක වාඩි වී වුන්නෙමි. මගේ තාත්තා, අක්කා ඇතුළු මගේ සියලූ නෑදෑයින් ද, අපේ ගමේ සිට මාළිගෙ කළුතර ගෙදර ඇයගේ මළ ගමට සහභාගී වන්නට පැමින තිබුනේය .

ජයන්තිගෙ දෙමව්පියන් පැමින මළගෙයි වැඩට බොහෝ උදව් පදව් කරති.

ජයන්තිගෙ මව මාළිගෙ අම්මාගෙ නංගිය.... මාළිලාගෙ තාත්තා සම්පුර්ණයෙන්ම බලාකියා ගන්නා දේපළ සියල්ල ඇගේ මවගේ සහ ඇගේ නැඟනිය වන ජයන්තිගෙ මවගේය. එබැවින් ඔවුන් සියල්ලෝ මාළිගෙ මළගෙදර පැමිණ එහි සියලු වැඩ කටයුතු කරන්නේ, තමන්ගෙ දරුවෙක්ගේ දෙයක් ලෙස සලකාය.

සුනිලාගෙ පියා,හා සහෝදරයාද මාළිගෙ මළගෙදර ඇවිත් සිටිනවා මම දැක්කෙමි. නමුත් ඔවුන් සමග කතා කරන්න තරම් මට සිහියක් නොවීය.

කාගේ කාගෙත් උදව්වෙන් මළගෙදර කටයුතු හොදින් සිදුවන බව පමනක් මම දැනන් උන්නෙමි.

########

අක්කා හා ශාන්ත අය්යා මළ ගෙදර කටයුතු සියල්ලටම උදව් උපකාර කලේ මාලිලාගෙ ගෙදර නැවති හිදිමින්‍ ය. මිනිය භූමිදාන කල පසු මළගෙදර පැමිනි සිටි සියල්ලෝ ,මළබතටද සහභාගි වි නැවත යන්නට පෙර අත් දෙක එකතු කර මට ආචාර කර යන්නට ගියේ බොහෝ දුක්මුසුවය. ඔවුන් සියල්ලෝම මාළිගේ මළගම වෙනුවෙන් සැබෑවටම දුක්වූවන් විය. පැමිනි සිටි සියල්ලෝ පුළු පුලුවන් විදිහට මළගෙදර කටයුතුවලට ඉතා ඕනෑකමින් ඉදිරිපත් වී උදව් කලහ.

මළ ගෙදර වැඩ කටයුතු ඉවර වෙන තෙක් මට මගේ දරුවාවත් , සුනිලාවත් දකින්න නොලැබින. ඒ දිනවල මා ලඟින් ඉදිමින්, මට ආවතේව කටයුතු කලේ ජයන්ති නංගිය.... ඇය වෙනදාටත් වඩා මට ලං වෙමින් ආදරෙන් කන්න බොන්න දෙමින් සැලකීම මට කරදරයක් ලෙස දැනින. ඇයගෙ දෙමව්පියන්ද වෙනදාට වඩා මා ගැන සෙවිල්ලෙන් ඉදමින් කතා බහ කිරිම නම් මගේ හිතට හොඳ නැති විය.

මාළි නැතිවුන සොවින් සිටි මට, මගෙත් මාළිගෙත් පුතා දකින්න.....මාළිගෙ මළ ගේ අවසන් වෙනතෙක් කිසිම උවමනාවක් ඇති නොවිය. කවුරු හෝ ඔහුව හොදින් බලා ගන්නා බව පමනක් මම දැනන් උන්නෙමි .....

මළගෙයි වැඩකටයුතු ඉවර උන පසු මම මගේ අක්කාගෙන් අපේ පුතා ගැන ඇසුවෙමි. මම මගේ දරුවා ගැන සොයා බලන්නට පටන් ගත්තෙ ඉන් පසුය.

"පුතා තාම ඉස්පිරිතාලේද අක්කේ..?

"ඔව්...තාම අපට පුතා භාර දුන්නෙ නෑ...සුනිලා බබා ලඟ ඉන්නවා..... මායි අය්යයි ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් දරුවා බලලා ආවා....ශෝක් කොළු පොඩ්ඩා...සුනිලා දරුවා ලඟම ඉන්නවා......ඉස්පිරිතාලේ ඉදන් සුනිලා ඇවිත් මාළිගෙ මිනිය බලලා ආයෙත් ඉස්පිරිතාලෙටම ගියා, දරුවා බලාගන්න. අපි හෙට ඉස්පිරිතාලේ ගිහින් දරුවා ගෙදර එක්කගෙන එන්න හදන්නේ......"

මගේ අක්කා හා ශාන්ත අයියා ද පසුගිය දවස්වල නැවතී උන්නේ මාළිගෙ මහ ගෙදරය.

මගේ තාත්තා මළ ගෙදර විත් ගමේ නෑදෑයෝ සමගම ඒ වාහනයේම නැවත ගමේ ගොස් ඇත. ඔහු මළගෙදර ආවිට, මා සමග කතා කරනවා මට මතකය. ඔහු දෑසේ කඳුළු පුරවගෙන මගේ ඔලුව අතගෑ කල මම හොදටම ඇඩුව බවත් මට මතකය.

‘‘දරුවා තාම ඉස්පිරිතාලේ..... දරුවව පරීක්ෂණ කටයුතු වගයකට ඉස්පිරිතාලේ නවත්ත ගත්තා..... ඉස්පිරිතාලෙන් කිව්වා මළ ගෙදර වැඩ කටයුතු ඉවර වෙනකම් දරුවා බේබි රූම් එකේ තියාගෙන බලා ගන්නවා කියලා.... ඒ වුණාට අපි සුනිලව නැවැත්තුවා දරුවා ලඟ.... සුනිලා දරුවගේ වැඩ කටයුතු බලාන තාම ඉස්පිරිතාලේ......‘‘

‘‘ආ... ඒකද? මං සුනිලව දැක්කෙම නැත්තේ...... දැන් තමයි මට සුනිලව මතක් වුණේ......‘‘

මළ ගෙදරින් පසු ගමේ බොහෝ දෙනෙක් මාළිගෙ ගෙදරට එකතු වී ගෙවල් දොරවල් අස් පස් කර පිරිසිදු කරන්නේ ඇගේ හත්දවසේ බණට හා දානයට සුදානම් වීමටය.

මළගෙදර ඉවරවී දෙවන දින ගෙවල් දොරවල් පිරිසිදු කර අවසන...., මාත්, අක්කාත් මාළිගෙ අම්මාත්, මගේ දරුවාව ගෙදර එක්ක ගෙන ඒමට ඉස්පිරිතාලෙට ගියෙ ශාන්ත අය්යා සමගය.

ඒ වනතෙක් මාළිගෙ මව පියාද දරුවා දැක නොතිබුනි.

අප දරුවා ගෙදර එක්ක ගෙන යන්න එන බව දැනගෙන, සුනිලා...., ඉස්පිරිතාලේ, දරුවාව තුරුල් කරගෙන ගෙදර යන්න ලෑස්ති වී උන්නාය.

‘‘මං මේ කොයි වෙලේ ගෙදර කට්ටිය එයිද කියල බලාන උන්නේ...... දැන් නම් දරුවට බෝතලේ කිරි බොන්න පුරුදුයි. මුල් දින දෙක.....නර්ස් නෝනලා බබාව කිරි පොවලා බේබි රූම් එකේ තියාන බලාගත්තා.... අලුත දරුවෙක් හම්බුන අම්මා කෙනෙක් ඇවිත් දරුවට කිරි පොවලා ගියා.....ඊට පස්සෙ හරිම අමාරුවෙන් තමයි නර්ස් නෝනලා පිටි කිරිවලට දරුවව පුරුදු කරගත්තේ. ....මට මේ දැන් ටිකකට ඉස්සර තමයි දරුවා අතට දුන්නේ.... අනේ මේ බලන්න මට තුරුල් වෙලා ඉන්න ලස්සන...... බෝනික්කෙක් වගේ නේද අක්කේ.....‘‘

සුනිලා දරුවාව මාළිගෙ අම්මාගේ අතට දුන්නාය....... ඇය ඇගේ මුනපුරාව....,ඇගේ එකම දියනියගේ දරුවා දැකපු මුල්ම අවස්ථාව එය විය......

ඇය කඳුළු පෙරමින් අඬමින් දරුවා අතට ගත්තෙ ඇගේ එකම දුව, මෙලොව හැර යන්නට පෙර ඇයට භාර දී ගිය දරුවාව සිඹ ආදරයෙන් තුරුළු කරගනිමින්‍ ය.....

‘‘අපි ගෙදර යමු නැන්දම්මේ...‘‘

අක්කා නැන්දම්මා අතේ හිටිය මගේ පුතා ඇයගෙ අතට ගත්තාය ....මාළිගෙ මව දරුවා අතේ තියාන, නොනවත්වා අඩන හැටි මටත් බලා සිටිය නොහැකිය. මගේ දෑසින්ද එවලේ මාළි මතක්වී කදුළු කැට බිමට වැටින.

"අපි යමු සුනිලා එහෙනම් ...ඔයාගෙ ඇදුම් එහෙම ගන්න...."අක්කා කීය.

අපි දරුවා ගෙදරට ගෙන ගිය පසු, ඉස්සෙල්ලාම දරුවා අතට ගත්තේ ජයන්තිය.... ඇය මාළි නැතිවුන සොවින් මළගෙදර ඉවර වෙන තෙක් අඩපු බවත් මට මතකය.

අපි දරුවා රැගෙන ගෙදර ගිය පසු ගමේ ගැහැනුන් වැල නොකැඩී දරුවා බලන්න මාළිගෙ නිවසට එන්නට පටන් ගත්තාය......ඒ මගෙ පුතා, අම්මා මරාගෙන ආ දරුවෙක් නිසා වන්නට ඇත. ඔවුන් සියල්ලෝ අත් කමුලේ තියාන අනේ අපොයි කියති.... ඔවුන් මාළිගෙ මවට සුනිලාට හා ජයන්තිට දරුවා හදාගන්න උපදෙස් දෙති.

දරුවා හම්බවෙන්න ගොස් මාලි නැතිවුනත්.......දරුවාට අවශ්‍ය කරන සියලූ ඇඳුම් පැළඳුම් තොටිලි, බඩු මුට්ටු සියල්ලම මාළි වේලාසන ලෑස්ති කර තිබුණාය. .....අපට දරුවා වෙනුවෙන් කරන්න තිබුණේ පිටි කිරි සාදා පොවා ආදරයෙන් දරුවා බලා ගන්නා එක පමණය....

ගෙදර ආපසු ඉස්පිරිතාලේ දී නර්ස් නෝනලා පුහුණු කර තිබුණු ලෙස සුනිලා දරුවාට කිරි සාදා දෙමින් පරිස්සමට කිරි පොවමින් දරුවා ආදරෙන් බලා ගන්නට පටන් ගත්තේ ....ජයන්ති හා නැද්දම්මාගෙ උදව්වෙනි.

නැවත හමුවෙමු

*ප්‍රිසිලා ගොඩහේවා *