🌹නොනිමි ගමන🌹

( 3 වන කොටස)

දවසක පමණ තෙහෙට්ටු දායක දුම් රිය ගමනකින් පසු, යාපනේ මින් පසු, අපට නවතින්නට නියමිත ,පියාට රජයෙන් ලැබුන නිළ නිවාසය තුලට ගිය විට හිතට දැනුනේ කියාගත නොහැකි සතසතුටුදායක සැහැල්ලුවකි.

විශාල සාලයක්, නිදන කාමර හතරක්, කෑම කාමරය, කුස්සිය හා නාන කාමරය එයට ඇතුලත්‍ය.

"ලොකු පුතේ, පොඩි පුතේ, ඔය ගොල්ලෝ ඉක්මනට ඇගපත හෝදගෙන එන්න....මේ මල්ලිව හෝදලා අපටත් නාගන්න තියෙනවා...."

මම්මත්, පප්පත් විසින් පුංචි අපගේ අඟපත සෝදා රෑට අඳින ඇඳුම් අන්දවන ලදී. මම්මත්, පප්පත් ඇඟපත සෝදාගෙන ආවේ ඊටත් පසුය. ඇඟපත සෝදා පිරිසුදු වුණාට පසු සියල්ලන්ම සිටියේ ලොකු බඩගින්නකිනි. අද උදේ කෝච්චියේදි කෑමට ගත් බත් පාර්සල් වලට, අමතරව අපට කන්න ලැබුනේ, සුළු කෑම වර්ග පමනි.

ඇඟ්පත සෝදා ගත් අපි සියල්ලෝ, අලුත් නිවසේ දොරකඩ වාඩි වී ඈත පාර දෙස බලාගෙන සිටියේ කිසිම කතාබහක් නැතිවමය..... මින් පසු අපේ නවාතැන මෙය වේ.... කොළඹ පරිසරයක උපන් එහි ජීවත් වුණ අපට අද දින වන විට වෙනත් ජාතීන්, විශේෂයෙන් දෙමළ ජනයා ජීවත් වන කොළමින් හැතැප්ම ගාණක් ඈත වෙනස් ම පරිසරයක ජීවත් වන්නට සිදුවි ඇත. අදින් අරඹන අපේ අලුත් ජීවිතය කෙසේ වෙයි ද? තාත්තාගේ අලුත් සේවා ස්ථානය කෙසේ වෙයි ද? මෙහි මිනිසුන් අපව කෙසේ පිළිගනීද? අයියලා, අක්කලාට යන්න ලැබෙන පාසල, එහි සිටින ගුරුවරුන් ළමයින් කෙසේ ඔවුන්ව පිළිගනීද යන්න ,හැමෝට ම හිතේ තිබූ ප්‍රශ්න ගොන්න විය.

‘‘අර අර ගේට්ටුව ඇරගෙන කවුද එනවා..."

‘‘ගෑනු කෙනෙක් මොනවද පෙට්ටියක් ඔළුවෙ උඩ තියාගෙන එනවා...."

මම්මත්, පප්පත් වාඩි වී සිටි පඩියෙන් නැගිට මිදුල දෙසට ගගියේය.

‘‘මහත්තයා මේ කෑම එක, කච්චේරියේ රාමා අය්යා දෙන්න කිව්වා..... ගෑනු කෙනා කැඩුණු සිංහලෙන්, දෙමළෙන් නොතේරෙන ලෙස කීවාය. දෙමළ තාලෙට සාරියක් ඇඳ, නළලේ පොට්ටුවක් තියා, ඉමිටේශන් මාල වළලු දා සිටි ඇය ඉතා කළු පැහැතිය.

‘‘බොහොම ස්තුතියි.... මං පස්සෙ මේවට සල්ලි දෙන්නම්.තාත්තා ගෑනු කෙනා දුන් පෙට්ටිය දෝතට ගත්තේ ය.

‘‘හොඳයි මහත්තයා.... මං යන්නම්, නෝනා මං යන්නම්...."

කෑම ගෙනත් දුන් ගෑනු කෙනා යන දිහා බලන් සිටි පුංචි අපි, පප්පා හා මම්මා පසුපස ගියේ පෙට්ටියෙ මොනවද තියෙන්නෙ කියලා දැන ගැනීමට ය. පෙට්ටිය තුල, කුමන හෝ කෑම වර්ගයක් බව පැහැදිලිය.

මම්මා පප්පා හා පුංචි අපි සියල්ලෝ කෑම මේසය වටා සිටගෙන....., කෑම පෙට්ටිය දෙස බලා සිටියෙමු

මම්මා කුස්සියෙ කෑම මේසය උඩින් තල් කොළවලින් ගොතන ලද විශාල පෙට්ටිය තබා එය ඇරියාය. ඒ සමඟ ම එයින් පිට වූ උළුහාල් මිශ්‍ර කෑම හොදි සුවඳ අප සියල්ලන්ගේ ම නාස්පුඬු පිනා ගොස් කටට කෙළ ඉනිණි.

‘‘ඉඳි ආප්පයි, කිරි හොඳියි, පොල් සම්බෝලයි...."

‘‘අම්මේ.... මේ ඉඳි ආප්පෙ ලොකු.... කොළඹ ඉඳආප්ප හතරක් විතර ලොකුයි, මේ එක ඉඳි ආප්පයක්...."

‘‘ලොකු පුතේ පිඟන් ටික හෝදලා ගන්න, හැමෝටම බඩගිනි නිසා අපි වේලාසන කෑම කමු.....අද උදේ බත් කෑවට පස්සෙ, හරියට කෑමක් හැමෝටම කන්න උනේ නෑනේ ..."

මම්මා හැමෝගෙම පිඟන්වලට ඉඳි ආප්පයි, කිරි හොඳියි, පොල් සම්බෝලයි බෙදුවාය. හැමෝම කුස්සියේ තිබුණු කෑම මේසයේ වාඩි වි කෑම කන්න පටන් ගත්තේ කිසිම කතාබහක් නැතිවමය.

‘‘කෑම නම් පුදුම රසයි.... මං දන්නෑනේ දෙමළ මිනිසුන්ගෙ කෑම මේ තරම් රසයි කියලා....".

‘‘ඒක නම් ඇත්ත, හරිම රසයි තමයි .... ඇතිවෙන්න ඉඳිආප්ප හොදි තියෙනවා. හැමෝම බඩ පිරෙන්න කන්න.... අම්මා කීය.

බඩකට පිරෙන්න කෑම කාපු අපි සාලේ පුටු සැටිය උඩ නිදි කිරා වැටෙන්නට වීමු.

‘‘එහෙනම් අපි හැමෝම අද වේලාසන නිදා ගමු. හැබැයි කාමර දෙකක ඇඳන් දෙකක් විතරයි තියෙන්නේ .... පොඩි අය ඒ ඇඳන්වල නිදි කරලා අපි මේ තල්කොළ පැදුරු එළාගෙන බිම නිදා ගමු...."

තාත්තා එසේ කිව්විට ,ලොකු අයියයි, පොඩි අයියයි කිව්වේ ඔවුන් පැදුරුවල නිදා ගන්නා කැමති බවයි.

‘‘අපි පැදුරුවල නිදාගන්නවා.....අපි ආසයි පැදුරුවල නිදාගන්න. තාත්තා ඇඳක නිදාගන්න..."

‘‘. ගෙදර කාමර වල ඕනතරම් ඉඩ තියෙන්නෙ, ඕන තැනක කට්ටිය එහෙනම් නිදාගන්න..."

‘‘ඔන්න මං නම් නිදාගන්න යනවා. මට හරිම නිදිමතයි. ....දවස් ගාණකින් හරියට නිදාගන්න බැරි වුණානේ....තාත්තා එක කාමරයක තිබුණ ඇඳක ඇල වුණේ ය.

‘‘දොරජනෙල් එහෙම ඔයා හොඳට බැලුවද ? ඇඳන් දෙක යටත් බැලුවද ?

අම්මා විසින් තාත්තාගෙන් අසන ලද්දේ මාවත් වඩාගෙන ඔහු අසලින්ම නිදාගන්න එන අතරම ය.

‘‘ඔව්... ඔව්... මං ඒවා බැලුවා. එහෙනම් පෙරවන රෙදි එහෙම ළමයින්ට දෙන්න. එහෙනම් ලයිට් ඕෆ් කරලා ඔයත් නිදාගන්න...."

අපේ යාපනය ගමනේ මුල් ම දින එසේ ගතවිණි.

ඉන් පසු දින මම්මත්, පප්පත් සමඟ අපි සියල්ලන් ම උදේ කඩමණ්ඩියට ගියේ ගෙදරට උයන්න අවශ්‍ය කරන හාල්, තුනපහ බඩු ගෙන එන්නට ය. අලුතින් ගමට ඇවිත් සිටි සිංහල පවුල දැක දෙමළ මිනිස්සු අප ගැන හොඳින් විපරම් කරන්නට වූන බව පෙනින. ඔවුන් කහට බැඳුණු දත් පෙන්නා අපට සිනාසෙන ගමන් ඔළුව පහත් කර ලේන්සු කරෙන් ගෙන අපට පාරේ යන්නට ඉඩ දුන්නේය . ඉතා අහිංසක දෙමළ ජනයා අපට ඉතා ගෞරවයෙන් සැලකුවේ තාත්තා කච්චේරියට පත් වී ආ අලුත් ලොකු මහත්තයා වූ බැවින් බව අප තේරුම් ගත්තේ කාලයක් ගිය පසුය.

යාපනයේ පදිංචියට ගොස් ටික දිනකින් අයියලා දෙන්නත්, අක්කත් යාපනයේ සිංහල මධ්‍ය මහා විදුහලට යන්න පටන් ගත්තේය.

තාත්තා කච්චේරියේ වැඩ පටන් ගෙන නොබෝ දිනකින්ම, දෙමළ කතා කරන්නට පටන් ගත් බැවින් අපට යාපනයේ ජීවත් වීම ලෙහෙසි, පහසු විය. අයියලා දෙන්නටත්, අක්කාටත් හරි ඉක්මනට දෙමළ භාෂාව කතා කිරීමට හැකි වුණේ ඔවුන්ගේ පාසලේ ළමයින් හා ගුරුවරුන් හැමෝම දෙමළ ජාතින් වූ බැවිනි.....

අප පදිංචිව සිටියේ චුන්නකුඩි නම් පළාතේ ය. එම පළාතෙත්, යාපනයේ හැම පලාතකම, රතුලූනු ගොවිතැනත් සමඟ එළවළු, පලතුරු ගොවිතැන හරි සරුවට කරගෙන යන ලදී. බලන බලන පැතිවල ඇත්තේ හැතැප්ම ගාණක් දුරට විහිදුණු රතුලූනු යායවල් සහ මිරිස් වගාවන් ය. මෙහි ජීවත් වන මිනිස්සු ඉතා දක්‍ෂ ලෙස ගොවිතැන් වැඩකටයුතු කරගෙන යන බව පෙනේ...... යාපනයේ ජනතාව තමන්ගෙ ගෙදරට අවශ්‍ය කරන සියලු ම එළවළු, පලතුරු තම ගෙවත්තේම වගා කරන අතර, ගෙදරට අවශ්‍ය කරන බීමට කිරි, ගෙදරම හරක් පට්ටියක් ඇතිකර ලබා ගනී. ඒ අතර එළුවන්ද ඔවුන් ඇති කරන්නේය..... එළුකිරි ඔවුන් දරුවන්ට පොවන්නේ එහි ඇති ගුණ නිසා ළමයින්ට කිසිම ලෙඩක්, දුකක් සෙම අමාරුවක් හැදෙන්නෙ නැති විශ්වාසය ඇතිව ය. ගෙදර කුකුළු කූඩුවක් සාදා කිකිළියන් දෙතුන් දෙනෙකු ඇති නො කරන ගෙයක් දකින්න නැති තරම් ය. ඔවුන්ට කෑමට අවශ්‍ය කරන බිත්තර එමගින් ලබා ගනී. තමන්ගෙ ගෙවල් වල, කෑමට අවශ්‍ය කරන වම්බටු, බණ්ඩක්කා, තක්කාලි, මිරිස් හැම ගෙදරක ම මිදුලේ දක්නට ඇත. මුරුංගා, කෙසෙල් ගස්ද හැම ගෙදරකම වත්තේ දකින්න ඇත.

1970 ගණන්වල යාපනය, ඉතා සශ්‍රීක, වගාවන් අතින් දියුණු, උගත් මිනිසුන් සිටි අර්ධද්වීපයක් වු බව කවුරුත් දන්නා කාරණයකි. ගොවිතැන් කටයුතු කරන මිනිස්සු, ඔවුන්ගේ දුවා දරුවන් පාසල් යෑමට ප්‍රථම ඔවුන්ගේ වගා ඉඩම්වලට කැඳවා ගොස් ආඬි ළිංවලින් වතුර ඇද, අමාරුවෙන් වගා කටයුතු කරන හැටි පෙන්වා දීම සිදු කරති. ඉන් පසු එම වගා කටයුතුවල දුෂ්කර අවස්ථාන් කියා දී, ඔවුන් ඉගෙනීමේ කටයුතුවලට යොමු කරයි. වගා කටයුතු කිරීමට අකැමැති ළමයි ඉගෙනීමේ කටයුතු හොඳින් කරමින් ඉගෙනීම අතින් ඉදිරියට ම යති. දමිළ දරුවන් ඉතා බුද්ධිමත් පිරිසක් බව කවුරුත් දන්නා රහසකි.

මුළු යාපනය නගරය ම 1970 ගණන්වල ඉතා සශ්‍රීක ප්‍රදේශයක් ලෙස පැවැතිණි. ගොවිතැන් කටයුතු මෙන් ම, තල්ගසේ හැම කොටසක් ම ප්‍රයෝජනයට ගනිමින් ඔවුහු තල්ගසේ ගෙඩියෙන් නොයෙකුත් කෑම වර්ග, තල් රා, පිලාටු, තල් හකුරු, වගෙම තල්ගසේ අලවලින් කෝට්ටකිරන් සෑදීම, තල්ගසේ අතු ඉතිවලින් කොසු, ඉදල් වගේම ගෙවල්වල වැටවල් සෑදීමද සිදු කරති. තල්ගසේ සියලුම දේ ප්‍රයෝජනයට ගෙන වට්ටි, පෙට්ටි, පැදුරු, කොසු, ඉදල් පවා සාදා ප්‍රයෝජනයට ගනී. අමතරව සාදන පැදුරු, වට්ටි, පෙට්ටි, කෑම වර්ග විකුණා තමන්ගේ වියදමට මුදල් සොයා ගනී.... යාපනය නගරයේ ජීවත් වන දෙමළ, හින්දු මිනිසුන් ඉතා අහිංසක, බුද්ධිමත් පිරිසක් බව ප්‍රචලිතය. ඔවුහු තම දරුවන්ට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබා දෙමින්, තම ආදායම් මාර්ග දියුණු කර ගනිමින්, මුළු යාපනය ම ඉතා සශ්‍රීක බිමක් ලෙස එකළ පවත්වාගෙන ගියහ. එහි සිටින දෙමළ මිනිසුන්, සිංහල මිනිසුන් හා ඉතා සමගියෙන්, සමාදානයෙන් කටයුතු කරන ආකාරය දකින්න, බලන්න ලස්සන එකමුතු කමකි.

‘‘තාත්තේ, අපිත් අපේ වත්තෙ එළවළු වගාවක් කරමු ද? "

ලොකු අයියා දවසක් තාත්තාගෙන් ඇසීය.

‘‘ඒක නම් හොඳ අදහස ලොකු පුතේ.... මටත් හිතිලා තිබුණේ. අපට ගෙදරට කන්න ඕනකරන එළවළු, පලතුරු අපට ගෙදරම හදාගන්න පුළුවන්. මේ පළාතේ ඉන්න අනෙක් මිනිස්සු වගේම. අපට වගා කරන්න ඕනතරම් මේ වත්තේ ඉඩකඩ තියෙන නිසා, අපි පුලුවන් හැම දෙයක්ම වගා කරමු.

‘‘අපි එහෙනම් මේ සෙනසුරාදා, ඉරිදා එළවළු ඇට පැළ කරන්න පාත්ති හදමුද..?

‘‘ඔව්, ඒක හොඳ අදහස. මම එළවළු ඇට ජාති, හඳුනන දෙමළ ගොවියන්ගෙන් ඉල්ලන් එන්නම්...."

‘‘අපි මොනවද දැන් වගා කරන්නේ?

‘‘මිරිස්, වම්බටු, බණ්ඩක්කා, ලූනු, තක්කාලි , ගස්ලබු, හැම දෙයක් ම හදමු...."

සෙනසුරාදා ඉරිදා තාත්තත්, අයියලත් එකතු වී ගෙයි පිටුපස වත්ත සුද්ධ කර, පාත්ති සාදන්න විය. ඔවුන් හැමෝම ශ්‍රමදානයක් ලෙස කරන එළවළු වගා කටයුතු දිහා,මමත්, මම්මත් ගෙයි පිටුපස පඩියේ වාඩි වි බලා හිදින්නෙමු. ඉන් පසු ඔවුන් එළවළු, පලතුරු, ඇට පැළ කරන්න පටන් ගත්හ. ඔවුහු හැමදාම හවසට එළවළු පාත්ති වලට වතුර දාන්න ද අමතක නොකළහ.

වැඩි දවසක් යන්නට මත්තෙන්, එළවළු ,පළතුරු ඇට දිග ඇරී පුංචි පැළ මතුවෙන්න පටන්ගත් විට අප හැමෝටම ඇති වුණේ පුදුමකාර සතුටකි.....ඒ වගේම නිවසේ වත්තේ වැවෙන එලවළු පළතුරු නිසා, ගෙදර වියදම අඩුකර ගැනීමටද අපට හැකි විය.

වැඩි කාලයක් නොගොසින් අපට එහි හොද එළවළු ඵලදාවක් ලබා ගැනීමට හැකි විය. ගස්ලබු, පේර, අඹ ගස්වල ගෙඩි පිරී බර වෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. වත්තේ එළවළු, පළතුරු අපේ ගෙදර කෑමට වැඩි තරම් විය.

"අපි මේ එළවළු කොළඹ අම්මලාගෙ ගෙදරත් අරිමුද..? අපට කාලා ඉවර කරන්න බැරි තරමට තියෙන නිසා...."

"ඒ කොහොමද ඒවා අරින්නේ..."

"ඇයි, තල්කොළ වට්ටි, පෙට්ටි වල දාලා කෝච්චියෙන් කොළඹ අරින්න පුලුවන් ..."

"ඒක හොදයි අපි එහෙම කරමු..."

තාත්තා වැඩිපුර එළවළු පෙට්ටියක අසුරා කෝච්චියෙන් කොළඹ ආච්චිලාගෙ ගෙදරට යැවූ බව අපට කීය.

"දැන් කච්චේරියෙන් වැඩ කර ගන්න එන කරවල මුදලාලිලා, එළවළු මුදලාලිලා මාත් එක්ක හරි යාළුයි...මම හොදට දෙමළ කතා කරන නිසා, හැමෝටම සතුටුයි ..."

",මේ ලොකු ළමයි තුන් දෙනාටත් හොදට දෙමළ කතා කරන්න පුලුවන් ....ඉස්කෝලේ ඉන්න ඔක්කොම වගේ ළමයි දෙමළ අය කියන්නේ...."

"අපි යාපනේ එනකොට කවදාවත් හිතුවෙ නෑනේ අපට මෙච්චර හොද කාලයක් මේ පලාතේ ඉන්න කොට ලැබෙයි කියලා , ...හිතුවට වඩා හැම දෙයක්ම හොදින් සිද්ද උනා..."

"මේ වගේ සශ්‍රීක පළාතක, මෙතරම් හොද යහපත් ගතිගුණ තියෙන මිනිස්සු එක්ක ඉන්න ලැබුනු එක, අපෙත් දරුවන්ගෙත් ලොකු වාසනාවක් ......"

"අනේ ඔව්, මේ වටපිටාවේ ඉන්න මිනිස්සු උනත් හරිම හොදයි ...ඕන හදිස්සියකට ,උදව් කරන්න දුවගෙන එනවා...ගෙදර වත්තේ පිටියෙ, එළවළු පළතුරු ,බිත්තර කිරි උනත්, වැඩිපුර තිබුනම අපට ගෙනත් දෙනවා ..."

"ඇයි අර තල් ගහේ ගෙඩියෙන් හදන කෑම, හකුරු, පිලාටු, කොට්ට කිරන් වලිනුත් අපට අඩුවක් නෑනේ ...."

"යාපනේ ආවට පස්සෙ අපි හිතුවට වඩා, හැම දෙයක්ම හොදින්ම සිද්ද උනා....දරුවන්ට ,මට තව භාශාවක් ඉගෙන ගන්න ලැබුනා. ඒක කොච්චර ලොකු දෙයක්ද ?

-නැවත හමුවෙමු -

*ප්‍රිසිලා ගොඩහේවා *